Een leven zonder dans? Ondenkbaar voor Vincenzo Turiano. Voor hen is dans een manier om te ontsnappen aan de alledaagse grijsheid. Maar bovenal is het een natuurlijke vorm van communicatie en expressie, veel meer dan woorden ooit zouden kunnen. “Ik dans omdat ik geloof dat het een taal is die iedereen kan begrijpen; die iedereen bereikt.”

Hoi Vincenzo, waar kunnen we jou en je werk van kennen?
“Ik ben Vincenzo Turiano. Ik kom uit Italië, maar woon en werk al 11 jaar in Nederland als non-binair danser en queer choreograaf. Dit doe ik onder andere bij Introdans en het award-winning collectief Boys Won’t Be Boys. Al mijn werk is in feite een ode aan het doorbreken van labels, stereotypen, hokjes en genderverwachtingen. Zo is er meer ruimte voor zelfexpressie: de enige grens is onze verbeelding.”

Hoe ben je in dit vak gerold?
“Dansen is nooit echt een droom geweest, omdat het zo natuurlijk en intuïtief is voor mij. Toen ik ongeveer 4 jaar oud was viel het mijn moeder al op dat ik niet zomaar bewoog op muziek, zoals de meeste kinderen doen. Mijn opa speelde piano en begon hiermee te experimenteren: hij wisselde tussen wals naar polka naar tango of marsmuziek. En steeds paste ik instinctief mijn bewegingen aan om het ritme van de muziek te volgen. Daarop vroeg mijn moeder of ik naar de dansschool wilde en vanaf toen ben ik nooit meer gestopt met dansen.”

Wat maakt jouw beroep zo leuk?
“Optreden vind ik het leukste wat er is! Het creëren en ervaren van unieke momenten van verbinding, waarbij ik het publiek meeneem in een wereld vol verbeelding en eindeloze mogelijkheden, is gewoonweg magisch. Ik hou ook van het creatieve proces achter de schermen en het teamwerk dat nodig is om die magie te produceren. Elk detail moet goed doordacht zijn en gecoördineerd worden. Dat vergt precisie en harmonie van alle mensen die erbij betrokken zijn, anders komt de magie niet tot leven en gaat er misschien wel iets heel moois verloren.”

Waar put je inspiratie uit?
“Mijn grootste inspiratie is het kijken naar anderen en de gedeelde ervaring van het leven. Hoe verschillend we ook zijn, dans overbrugt al deze verschillen en brengt ons samen. Het herinnert ons eraan dat we allemaal verbonden zijn, ongeacht wie we zijn. Het is een plek waar we niet hoeven te doen alsof en ons niet hoeven te conformeren. Die reis, waarin we onszelf ontdekken, accepteren wat ons anders maakt en vieren wat ons hetzelfde maakt, is de kern van alles wat ik doe.”

Welke uitdagingen zijn er in jouw sector en hoe ga je daar zelf mee om?
“Een grote uitdaging in de huidige danswereld is het doorbreken van de beperkingen van de traditionele genderrollen. In dans zijn rollen, bewegingen en verhalen vaak gebaseerd op starre ideeën over mannelijkheid en vrouwelijkheid; dat is historisch zo ontstaan. Maar dat kan heel beperkend en uitsluitend aanvoelen, vooral voor diegenen die buiten het binaire bestaan. Ik heb soms ook de druk gevoeld om me hieraan aan te moeten passen en dat heeft de manier waarop ik mijn werk creëer en benader beïnvloed.
Ik onderzoek, samen met mijn publiek, bewust hoe dans kan evolueren om de hedendaagse diversiteit in de wereld te vertegenwoordigen. Daaronder valt ook contact met andere artiesten en organisaties die deze normen uitdagen en de dialoog over inclusie en representatie in dans kunnen bevorderen.”

Wat denk je dat het belang kan zijn voor jou en anderen in jouw sector om zich te organiseren?
“Ik denk dat het voor dansers en artiesten van vitaal belang is om zich te verenigen. Het helpt ons te vechten voor eerlijke lonen, duidelijke contracten en betere arbeidsomstandigheden. Als non-binaire danser en choreograaf weet ik hoe belangrijk het is om steun te hebben in een sector die soms beperkend kan zijn. Door ons te organiseren, kunnen we ervoor zorgen dat artiesten een stem hebben. En het creëert een gevoel van gemeenschap, waarin we middelen en advies kunnen delen en kunnen samenwerken om het werkveld inclusiever en eerlijker te maken.”